"Kim jestem co się stało?"

Dwójka twoich towarzyszy stanęła w miejscu i odwróciła się za siebie. Ostatni raz spojrzeli w miejsce, z którego jakiś czas temu nawialiście. Teraz, ponad koronami drzew dało się dostrzec  unoszący się w górę dym i czerwoną poświatę, która towarzyszyła ogniowi trawiącemu waszą bezpieczną przystań. A przynajmniej do tego momentu bezpieczną. Znajdowaliście się na polanie, a Miki widząc to co się dzieje zbliżyła się do Saturna i chwyciła się kurczowo jego ramienia. Chłopak jednak nic sobie z tego nie robił. Zamknął po prostu oczy i odwrócił się z powrotem w kierunku góry Coronet.
- Ruszajmy… – rzucił oschle i wznowił marsz, a za nim ruszyła Miki. Saturn był w tej chwili jakby nieco przybity i wyglądał jakby wszystko było mu obojętne. Uszły z niego wszelkie emocje dzięki który można by powiedzieć ocalił wam życie. Nie minęło kilka chwil jak dosłyszeliście tupot stóp kilku osób i chwilę potem staliście twarzą w twarz z trójką umundurowanych… Osób. Nie wyglądali  oni jednak na żadne służby prawa, czy porządkowe, a jak osoby, które wykonują kogoś polecenia. Jeden z nich spojrzał na was i uśmiechnął się zadowolony  siebie.
- To oni! Brać ich! – wydał rozkaz pozostałej dwójce. Osobnik, który znajdował się po twojej stronie wypuścił w bój . Mały, groźnie wyglądający misiek ruszył z impetem w twoim kierunku, gdy poczułaś szarpnięcie i z torby wyskoczył PokeBall, który się otworzył wypuszczając . Stanął on między tobą, a pandą groźnie powarkując.

To nie jest normalne. To jest chore. Ale... czego ja się spodziewałam w świecie po apokalipsie, bez żadnego rozsądnego rządu i... no praktycznie bez ludzkości? Z samą Miki, a następnie także z Saturnem czułam się prawie jak rozbitkowie na jakiejś bezludnej wyspie we własnoręcznie zbudowanym drewnianym domostwie. A teraz?
Teraz uciekamy w chorym popłochu przed niebezpieczeństwem. Najchętniej zostałabym tam i broniła tego, co do tej pory mieliśmy w życiu, jednak to, co widzę teraz, uświadamia mi nieznacznie, iż jest to prawie że bezcelowe. Oto bowiem trójka nieznajomych nam osób spogląda na nas niczym drogocenny towar, a jeden z nich stwierdził nawet, że "to oni", spoglądając przy tym na nas i mówiąc pozostałej dwójce, żeby nas brała. Niedobrze, wiedzieli, że tam byliśmy oraz uciekliśmy. Zastanawia mnie w sumie, czy byliśmy aż tak bardzo przewidywalni... ale teraz to nieważne.
Nieważne, ponieważ spoglądam na małą pandę, która niczym rozjuszony grizzly ruszyła w naszym kierunku oraz coś o ciemnej sierści, co nagle wyskoczyło z Pokeballa z mojej torby. Nie ukrywam, że jestem zaskoczona tym wszystkim, jednak najważniejsze teraz to wyjść z tego cało, a poza tym powinnam gdzieś mieć w torbie Pokedex, którym też planuję zeskanować małego futrzaka z mej kulki. A potem? Zobaczymy jeszcze, co dalej.

Pancham stanął w miejscu będąc na chwilę równie zdezorientowany nagłym pojawieniem się Zoruy jak i Ty. To pozwoliło Ci na przeskanowanie swojego pokemona.
Mroczny lisek nie spuszczał oczu swojego przeciwnika, który pytającym wzrokiem spojrzał na swojego trenera.
- No co się gapisz! Pozbądź się go jak trzeba! - warknął gość na swojego pokemona, a ten zmieszany ruszył tacklem na Twojego podopiecznego. Lisek zręcznie jednak uniknął tego ataku i oczekiwał na jakiekolwiek polecenia. Saturn i Miki mocowali się zaś ze swoimi przeciwnikami i trzeba powiedzieć, że nie była to łatwa walka, ani taka, która po wszystkim zakończy się podaniem sobie ręki przez przeciwników.