Gra Ajry

Będąc świadkiem tylu interesujących wydarzeń mogę z pełną świadomością stwierdzić, że pobyt w tym miejscu nie będzie niczym nudnym. Zgaszenie mojego zapału przez Kapitana było czymś w rodzaju kubła zimnej wody. Chociaż nie miałam zamiaru ani przez chwile wdawać się w romantyczne relacje ze starszym mężczyzną. Nie jarają mnie takie klimaty. Widocznie na razie niczego więcej nie dowiem się od naszego przewodnika z rozbitego statku. Wypadałoby jednak zakumplować się z chłopakiem. Nie mogę wykluczyć, że to przez jego relacje może uda mi się poznać Drake. Trzeba szukać wszędzie okazji na spełnianie marzeń. Zwróciłam się w końcu do rudego.
- Może poprzednio źle zaczęliśmy. Jestem Dayana. Cel mój już pewnie znasz.
Patrzyłam chłopakowi prosto w oczy, aby pokazać mu, że nie jestem pierwszą lepszą dziewczynką. Musiałam jednak zachować w sobie trochę dziewczęcości.
- Co ciebie sprowadza do Jotho. Chociaż lepsze byłoby określenie co ciebie sprowadzało do Jotho.
Uśmiechnęłam się i starałam się wdrapać na pomost, aby po spacerze dostać się do cywilizacji. MOja Dratinii z chęcią skorzysta z usług leczniczych.

Niestety nie wszystko potoczyło się po mojej myśli. Przebiegły kapitan, który uratował nas, elegancko uciekł z wyspy. A z tego wszystkiego moja cuda przygoda w rodzinnym regionie Jotho będzie musiała poczekać na jego powrót. Nie pozostało mi nic innego jak przystosować się do zaistniałych warunków.
- Miło mi. Nie wiem jak ty, ale mnie przebywanie w takim tłumie nie sprzyja. Przejdziemy się do centrum wyspy?
Ta cała sytuacja mogła wydawać się zbawienna dla gospodarki wyspy. Okoliczne sklepy, restauracje i hotele zdecydowanie zanotują skok zysków.
- Czyli mam rozumieć zamierzasz startować w lidze pokemon? Bardzo interesujące zajęcie. Sama o tym nie myślałam.
Chcąc utrzymać rozmowę z chłopakiem musiałam przejąć inicjatywę. Nie wyglądał na razie na zbyt zainteresowanego przebywaniem w moim otoczeniu.
- Chciałabym poszukać Centrum, aby moja Dratini mogła odpocząć i zregenerować siły. Tylko zastanawia mnie co miała na myśli liderka? Musiałeś ją czymś zdenerwować, skoro tak zareagowała. Może opiszesz mi walkę?
Szłam kierując sie na Centrum Pokemon.

Przechadzka po wyspie ku centrum nie była męcząca. Chcąc sobie umilić czas w myślach nuciłam utwór o dźwięcznym tytule Amambanda. Nie przestawałam jednak słuchać tego co ma ciekawego do powiedzenia Marlon. Przysłuchiwałam się z uwagą, abym mogła później coś mu odpowiedzieć czy zaproponować.
- Nie będę wnikać w to co się stało w Hoenn. Region daleko stąd, więc nie warto wracać. Mam nadzieję, że tutaj zdobędziesz nowy start. To znaczy jak dotrzemy do Jotho.
Szłam cały czas w kierunku centrum wyspy, aby odnaleźć jak najszybciej Centrum, aby móc tanio spędzić prawdopodobnie najbliższe dni.
- Tak sobie myślę. Czemu by nie połączyć wspólnie sił. W końcu ja sama chcę przejść spory kawałek regionu, a po drodze będzie kilka stadionów z liderami. Chociaż fragment swojej drogi moglibyśmy przejść razem. Jak będziesz chciał.
Zadałam pytanie wypatrując na horyzoncie celu podróży by się w nim ulokować.

Chociaż tyle miałam załatwione jeżeli chodzi o podróżowanie po moim rodzinnym regionie. Pewnie będę robić za przewodniczkę, jednak w towarzystwie czas mi minie znacznie szybciej. Gdy ujrzałam zadowoloną pielęgniarkę. Swoją drogą mają tutaj bardzo wyzywające pielęgniarki. Ucieszyłam się. Jej zachowanie wskazywało, że jeszcze nie wie co będzie się wkrótce dziać. Oj starczy jej wrażeń na najbliższe lata nudnych dni w pracy. Musiałam działać szybko nim chmara randomowych ludzi zaleje to jak na razie spokojne centrum.
- Witam. Chcielibyśmy się zatrzymać na bliżej nie określony czas. Tak się składa, że będzie na wyspie znacznie więcej gości. Dlatego liczymy na sprawne załatwienie naszej pary.
Postanowiłam teraz powrócić siedzącą na moich ramionach smoczycę do pokekuli. W końcu walka na statku z ośmiornicą dość mocno nadwyrężyła jej zdrowie. Skierowałam kulę w kierunku przemiłej pani.
- Przy okazji. Jeżeli mogłabym prosić o zaopiekowanie się moją Dratinii. Z pewnością przyda jej się regeneracja.
Z uśmiechem dokończyłam swój monolog. Miałam nadzieję, że jeszcze przez jakiś moment będziemy sami. Zbyt duża ilość ludzi w jednym miejscu mnie przytłacza.

Entuzjazm pracownicy tego przybytku był ogromny. Uważam, że to bardzo dobrze aby w takim miejscu pracowała osoba, która kocha to co robi. Lekko zaszokowało mnie to jaki pokój nam przydzieliła, a przynajmniej jego nazewnictwo. Za żadne skarby nie jesteśmy parą. Chyba, że o czymś nie wiem. Moja mina była równie zaskoczona jak chłopaka.
- Być może niefortunnie się wysłowiłam, ale para ... to też dwoje randomowych dla siebie ludzi. Najwyżej jedno z nas spać będzie na krześle.
Odwodziłam wzrokiem na znikającą pielęgniarką z moim pokemonem.Musiałam to przyznać. Świetnie się prezentuje w tym kusym stroju.
- To teraz co mamy ze sobą ... znaczy się wróć. Co proponujesz na spędzenie czasu przez najbliższe godziny.
Gdy poczekalnia wypełniała się kolejnymi ludźmi, w głowie pojawiła mi się pewna myśl. Nie byłam jej pewna do samego końca. Jednak gdy ujrzałam pielęgniarkę, która powróciła z zaplecza, nie małam wątpilowści. Odeszłam od lady łapiąc rudzielca za ramię. Po cichu wtedy wymamrotałam.
- Karma is bitch.

- Ok. Nie mam żadnych przeciwwskazań, abyś następnym razem sam zajął się tą trudną czynnością.
Wzruszyłam ramionami i przytaknęłam na jego propozycję obejrzenia wyspy. Widocznie jest bardziej doświadczony jeżeli chodzi o kwestie podróżowania. Moja jedyna przygoda z podróżowania to ta z Lancem gdy wybrałam się aby złapać swojego pierwszego pokemona. Nie zapomnę tego! To było dla mnie niezwykłe przeżycie. Sam mistrz regionu pomógł zwykłemu żółtodziobowi złapać smoka. Cudowne!
- Elitarna Czwórka z Kanto? To już prawdziwa szycha.
Stwierdziłam i trochę się zaniepokoiła. Przed chwilą rozmyślałam o mistrzu tego regionu, a tutaj natykamy się na jednego z członków elity trenerów. Z pewnością będzie to jeszcze bardzo długi dzień zanim pójdziemy spać.
- Myślisz, że uda nam się z nim spotkać? To z pewnością będzie dobra okazja na wbicie się w towarzystwo. O ile nikt nie walnie gafy.

- Mistrzyni lodowych? To w takim razie bardzo niebezpieczny przeciwnik dla nie przygotowanego smoka. W treningach na pewno będę musiała się zaopatrzyć w ruchy przeciwko tej sile.
Jak zwykle miałam swoje chwile refleksji kiedy poznawałam nowe postaci czy tereny. Musiałam się jednak obudzić z tego stanu, ponieważ przebiegający kot był na tyle absorbujący żeby chwilę się zatrzymać. Widziałam, że nie przejmował się zupełnie niczym. Taki laicki spokój nim kierował i jak to kot chodził własnymi ścieżkami. Przyjrzałam mu się uważnie czy nie miał żadnych cech charakterystycznych. Gdy tylko ujrzałam kobietę z pełnym koszem identycznych stworzeń lekko się zaniepokoiłam. Czyżbym trafiła na wyspę starych panien? Wszak to one lubują się posiadaniem setek kotów w jednym miejscu. Jednak jej twarz wyglądała znajomo. Nie mogłam sobie jednak przypomnieć kim ona jest.
- Widzę, że trafił się dość rozbrykany osobnik. Jestem Dayana. Może przyda ci się pomoc?
Nie miałam zamiaru stać bezczynnie gdy biedna panna z gromadą kotów ogania się za jednym z nich.

Chyba rudy kolega delikatnie nie ogarnia co się wokół niego dzieje. Ewentualnie nie zrozumiał do końca o co chodzi w mojej podróży. Czego nie zrozumiał w celu zostania smoczą mistrzynią? Ognistych smoków jeszcze nie poznałam. Choć chodzą legendy o takim jednym. Jednak od tak nie spotkam legendy na drodze i nie złapię do pokeballa. W myślach machnęłam ręką na jego podpowiedź, która nijak miała się do moich marzeń. Powróciłam do kobiety, która nie prosi o bezinteresowną pomoc. Tylko w jakim to świetle stawia mnie. Zrobię wszytko dla nagrody? Czemu nie.
- Rozumiem. Postaram się zrobić co będę umiała. Widać, że jest już wystraszony to nie powinno być trudne.
Uspokoiłam zmachaną kobietę i powoli ruszyłam w kierunku kota. Wyciągnęłam przed siebie złączone dłonie, aby zrobić jak największą powierzchnię dla malucha.
- Kicikicikici! - zawołałam w kierunku stworzenia po czym zachęciłam go aby wskoczył na ręce - Widzę, że się przestraszyłeś. Tutaj na dole będziesz bezpieczny.
Cóż, jak pokojowa wersja mnie nie zadziała, będę musiała dalej kombinować. Podnosiłam dłonie, aby być jak najbliżej kota. Niech ma łatwy sposób na zejście.

Z każdą chwilą, którą spędzam z tym chłopakiem dostaję białej gorączki. Nie dziwię się zupełnie temu, że ojciec pozostawił go samemu sobie na nieznanej wyspie pośród oceanu. Pozostaje jedna kwestia. Komu stanęłam na odcisk, że spotkała mnie taka kara. Ponownie nie życzę tego najgorszemu wrogowi. Spojrzałam tylko z politowaniem na rudego, po czym głośno westchnęłam.
- Wybacz, że to powiem. Czy będzie z ciebie jakiś pożytek podczas podróży?
Po tych słowach obróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę drzewa. Bacznie przyjrzałam się gałęziom i konarom. Chciałam znaleźć jak najbezpieczniejsza drogę wo kota. Tak aby ani mi, ani jemu nic się nie stało. Spojrzałam jeszcze raz na chłopaka. Może jednak zmienił zdanie i sam chciałby wygimnastykować się. Gdyby żadna siła wyższa nie wpłynęła na mojego towarzysza, którego imienia już zapomniałam, rozpoczynam wspinaczkę. Bardzo powoli stawiam kolejne kroki ku górze. Staram się dojść najbliżej stworzenia, aby złapać go pod pachę. Tym samym będę gotowa do zejścia. Liczę, że uda mi się bez połamania siebie, kota i drzewa dostarczyć rozrabiaka do kobiety.

Trochę mi ulżyło, gdy dowiedziałam się, że jednak na coś ten człowiek się przyda. W końcu jedzenie to bardzo ważna czynność podczas dnia. Szkoda jednak, że bardzo długo zajęło mu wymyślenie tej ważnej umiejętności.
Dzisiejszy dzień przejdzie do historii mojego tyłka. PO raz kolejny został bardzo mocno poobijany. Gdy wylądowałam na ziemi roześmiałam się głośno. W końcu co innego mogłam w tej sytuacji uczynić.
- Dzisiaj nie jest mój szczęśliwy dzień. To już drugi raz gdy wylądowałam na czterech literach.
Uśmiechnęłam się do kobiety, której nadal imienia nie znam. Powoli wstałam trzymając nadal kota w dłoni. Podałam go jego trenerce czy opiekunce. Sama wtedy otrzepałam się z pyłu i kurz. Po tej czynności ponownie odezwałam się do niej.
- Widocznie pretendentka do tytułu smoczego mistrza musi mieć twardy tyłek. Tak właściwie czym się zajmujesz skoro posiadasz tyle kotów. Wszystko twoje?
Mogłam zachowywać się lekko swawolnie, chyba brak mi obycia w towarzystwie.

Coraz bardziej imponuje mi ta kobieta. Nie dość, że mieszka na małej wyspie to robi wszystko aby tutejsze dzieciaki miały dobry start w życiu trenera. Z pewnością dzięki niej dzieciaki będą mogły dorównać tym, które rozpoczynają swoją przygodę na kontynencie z większym rozmachem.
- Podziwiam Ciebie! Sama jesteś trenerką, ale również pomagasz wszystkim dookoła. To na prawdę godna postawa dla każdego. Preferujesz konkretny styl treningu? Czy tak jak kolega z mniejszym ukierunkowaniem na cel.
Prawdopodobnie po raz koeljny nie umyślnie zraniłam rudzielca moimi słowami. Niestety będę musiała się jeszcze sporo nauczyć umijętności społecznych i to jak rozmawiać z ludźmi. Zaproponowana przez kobietę herbata oraz ciastko nie były wcale złymi rzeczami.
- Jak najbardziej się napiję i skosztuję ciasta. Jednak nadal mam dziwne wrażenie, że jednak gdzieś panią wcześniej widziałam. Na prawdę nie wiem gdzie.

Chyba zbyt cicho lub nie wyraźnie mówię, skoro mało to mnie rozumie i wyłapuje niby to subtelne sugestie tego czym się zajmuję. Jednak większe wrażenie zrobiło na mnie wyznanie kobiety. Przepraszam obecnie Lorelei. Jestem w podróży kilkanaście godzin, a spotykam coraz to większe gwiazdy. Na prawde mi to bardzo odpowiada.
- Lodowe pokemony? To nie miałabym z tobą żadnych szans. Na razie. Moim marzeniem jest stać się smoczą mistrzynią i dorównać tym, o których słyszałam czy znam. W końcu sam Lance pomógł mi w zdobyciu mojego pierwszego smoka.
Zaczęłam nawijać jak katarynka całkowicie mając w nosie czy coś rudy chciałby dopowiedzieć. Wystarczy, że wtrąci się w słowo. Nie musi mieć mojego pozwolenia.
- A naszą podróż do Jotho przeszkodził ogromnych wielkości wąż morski. Przez to wylądowaliśmy tutaj. Chociaż to ma też swoje pozytywne strony. Mogę osobiście poznać jedną z Elitarnej Czwórki. To zaszczyt.
Usiadłam wygodnie na siedzeniu w jej domu. W środku przyglądałam się uważnie jak wystrojony ma swoje cztery ściany.

Czyżby było to możliwe, aby mistrze regionu przegrywali z pozostałymi członkami elity. Zawsze wydawało mi się, że to są najlepsi z najlepszych. Nic nie potrafi ich powstrzymać. Widocznie moje wyobrażenia na temat świata zupełnie odbiegają od tego jak ten świat na prawdę wygląda i jakie prawa nimi rządzą.
- Też tak myślę. Jest idealnym wzorem do naśladowania. Jednak z pewnością będzie w tym niedościgniona.
Kolejne minuty mijały, a a nie spodziewałam się tego co miało nastąpić. Nieznajoma miała zamiar powierzyć nam opiekę nad stworkami. Nie mogłam się otrząsnąć, że nasza pomoc była aż tak ciężka. Nie miałam jednak zamiaru się sprzeciwiać pannie. Może kiedyś to jej pomoc będzie przydatna mi. Jednak najpierw wypiłam kilka łyków herbaty. Nie będę ukrywała, że po wszsytkich tych przeżyciach jestem głodna oraz spragniona.
- Na prawdę dziękuję. - powiedziałam do Lorelei - Mam nadzieję, że sprostam zadaniu i dobrze zaopiekuję się nim. Mogę?
Zapytałam sie kobiety, czy mogę go wypuścić tutaj teraz. Chciałam się przekonać co takiego kryje ta kula. W końcu poznanie go i wydobycie informacji z pokedexa było moim priorytetem.